پاییزهای بی برگی را در چمدانهایش مچاله کرد و رفت تا جاده ها با صدای قدمهای بهار ، بیدار شوند ، تا آزادی همچون خورشید از بالای دیوار خانه ها قد بکشد و غنچه ها ی باغچه با بوی باران های بهاری برقصند در سرمای زمستان . اشک بریزند  

رفت تا عکس هایش از کنج طاقچه ها ، مانند مجسمه میدان هایش خرد شود .

رفت تا خمیازه های کسل آفتاب بهلبخند مبدل شود .

رفت تا یک روز صبح روزنامه ها پلک های خسته را از هم بگشایند که شاه رفت  و آنگاه  

امام آمد، ...                       و آتش نمرودیان را گلستان خرم ساخت.

موسایی بود که فرعون را در کام موج انقلاب، غرق کرد و "بنی اسلام" را به ساحل نجات "جمهوری اسلامی" رهنمون گردید،

امام آمد،                          و چراغ بادیه ی ظلمت شد، و خلیل حادثه ی ایمان.

"ذلت ایران" را به "عزت اسلام" مبدل ساخت و سرها و گردن ها را درمقابل ابرجنایتکاران، همچو قله های رفیع، برافراشته ساخت و برگه ی بدهکاری مستضعفین را در برابر قدرت های استکباری، به برگه های طلبکاری مبدل کرد .

امام آمد، ...               و شوکت دروغین و جبروت پوک و پوچ جباران را در هم شکست و زمین افتادگان محروم، و لگدمال شدگان مظلوم را به اوج شکوه و شوکت رساند. آمد، و سیلی "اسلام" را بر صورت "کفر" نواخت و با مشت و بازوی "حق"، بر فرق و دهان "باطل" کوبید.

امام آمد،           و همه جای ایرانمان را طراوت و سرسبزی ایمان بخشید و تمامت سرزمینمان را، و دشت ها و جلگه هایمان را، کوهها و بیابان هایمان را، کوچه و گذرهایمان را، خانه ها و مزارهایمان را، لاله کاشت، لاله ی سرخ انقلاب، که خونبهای آزادی بشریت، و رهگشای مردم به سوی نور و فلاح و روشنائی است.

انقلابمان پیش رفت ولی نه به بهای کم، که به قیمت هزاران شهید و جانباز و مفقود و اسیر.

یاد آن روز آفتابی جاودان 12بهمن افزون باد.